Wieczorem, późnym wieczorem
Panny wychodzą nad wodę
Nad rzeką pochylają twarze
Coś do niej szepcą,
o czymś marzą

Rzeki to idące drogi
A łodzie wędrowcy tych dróg
Dwa razy w tej samej wodzie
Nie przejrzy się człowiek ni duch

Trawy się wodzie kłaniają
Odbicie swe potrącając
I wiatrem miękko kołysane
W jego gadanie zasłuchane

Rzeki to idące drogi...

Noc pachnie miodem i miętą
A wianki płyną stadami
Płyną od zmroku aż do świtu
Płyną tak znikąd, hen donikąd

Rzeki to idące drogi...