Ostatni oddech słońca przynosi wiatr
Pod złotą łunę, pod świata płonący dach
Znad Rzeki Wspomnień obraz unosi się:
Dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś

Z dala od bliskich, w nieznane rzucił los
W gwarze tajemnic brzmi nowy, nieznany głos
Znad Rzeki Wspomnień obłok unosi się:
Dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie
Ono rozproszy złe losów cienie
Niechaj nadziei skrzydła białe
Z powrotem niosą cię, jak wiatr


I wtedy czujesz, jak dobrze może być
Kiedy bezpiecznym snom już nie zagraża nic
Znad Rzeki Wspomnień księżyc odsuwa mgłę
Dom twój daleki znowu odpływa gdzieś...

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie
Ono rozproszy złej nocy cienie
Niechaj nadziei skrzydła białe
Z powrotem niosą cie jak wiatr