Dream Theater

Dream Theater powstał na początku 1985 roku, kiedy dwaj studenci wyższej szkoły muzycznej Berklee College of Music w Bostonie - gitarzysta John Petrucci i basista John Myung - postanowili zrobić coś z wolnym czasem. W jednej z uczelnianych sal prób natknęli się na energicznie walącego w bębny Mike'a Portnoya, który po dwóch dniach nagabywania dał się namówić na wstąpienie do ich zespołu. Młodzi i pełni zapału muzycy od razu przystąpili do prób i komponowania muzyki. Szybko doszli do wniosku, że potrzebują klawiszowca i wokalisty. Kevin Moore - starszy kolega Petrucciego, uczeń Stanowego Uniwersytetu Nowego Jorku we Fredonii - zgodził się zasiąść za klawiszami a niejaki Chris Collins - kolega z sąsiedztwa, którego usłyszeli śpiewającego nuta w nutę utwór "Queen of the Ryche" zespołu Queensryche - użyczyć swojego gardła. Do pełni szczęścia brakowało im jeszcze nazwy. Zdecydowali się na Majesty - zainspirowaną słowem "majestic" (ang.) (majestatyczny, doniosły), jakim Mike Portnoy opisał końcową część utworu "Bastille Day" grupy Rush.

Portnoy, Petrucci i Myung mieli w tym okresie mnóstwo innych zajęć: nauka, praca i udzielanie korepetycji. Natłok obowiązków nakłonił ich do podjęcia decyzji o rzuceniu nauki i skupieniu się na zespole. Kevin Moore również porzucił naukę na uniwersytecie.

Po niedługim czasie, jeszcze w roku 1986, Majesty wydali kasetę demo zatytułowaną Majesty demos. Demo nagrane zostało na czterościeżkowcu Mike'a Portnoya i zawierało 6 utworów naznaczonych wpływem zespołu Rush i innych progresywnorockowych i progresywnometalowych kapel. Nakład 1000 sztuk egzemplarzy rozszedł się w przeciągu 6 miesięcy między fanami i rockowymi oraz metalowymi magazynami. Mike Portnoy wręczył jedną kopię kasety Jimowi Matheosowi - gitarzyście zespołu Fates Warning - dzięki czemu nagranie szybko rozprzestrzeniło się na progresywnometalowej scenie muzycznej.

Krótko po wydaniu dema pewna jazzowa grupa z Las Vegas zagroziła zespołowi podjęciem kroków prawnych w związku z naruszeniem praw autorskich. Chodziło o nazwę zespołu: okazało się, że jazzowcy z Vegas nazywali się tak samo - Majesty. Kilka nazw przewinęło się zanim wybrana została ta ostateczna - Dream Theater. Niektóre z nich to "Glasser", "M2", "Magus", "Ytse Jam". Pewnego dnia Mike Portnoy dostał wiadomość od swojego ojca - Howarda - który opisywał mu kino w miasteczku Monterey w Kalifornii nazywające się "Dream Theater". Nazwa ta spodobała się zespołowi tak bardzo, że postanowili wykorzystać ją na nazwę swojego zespołu.

W listopadzie 1986 roku - po kilku miesiącach wspólnego tworzenia i koncertowania - Chris Collins, którego wizja rozwoju twórczego nie zgadzała się z wizją pozostałej czwórki, opuścił zespół. Pod koniec 1987 roku, jego miejsce zajął Charlie Dominici - gitarzysta i wokalista zespołu Franke and the Knockouts. Dream Theater zaczął ponownie i jeszcze intensywniej koncertować w Nowym Jorku i okolicach. Słuch o nich dotarł w końcu do Mechanic Records - oddziału korporacji muzycznej MCA (Music Corporation of America). "Mechanicy" zwęszyli interes w wypromowaniu "Dreamów" i zespól podpisał w 1988 roku swój pierwszy kontrakt płytowy od razu rozpoczynając prace nagraniowe.

Album When Dream and Day Unite został wydany 6 marca 1989 roku, z dużo mniejszym niż zespół oczekiwał rozgłosem. Pierwsza koncertowa trasa promocyjna obejmowała 5 koncertów w stanach Nowy Jork i Rhode Island. Po czwartym Charlie Dominici został wyrzucony z zespołu z powodu osobistych i twórczych konfliktów z pozostałymi muzykami. Charlie zaśpiewał jednak raz jeszcze, niedługo po zwolnieniu, kiedy zespól Marillion poprosił Dream Theater o otwarcie ich koncertu w Nowym Jorku.