Gdzież jest, co tuli do siebie C a d G
Sunących po starym moście,
Zakochanych żyjących o wodzie i chlebie,
Czyż można powiedzieć prościej?
Gdzież jest miłość,
Zaczajona, ukryta za mgłą,
Porwać ją!

-Podoba Ci się świat?
-Ach, jak tu przyjemnie!
-Czy lubisz moja droga?
-Wzajemnie, wzajemnie!
-Czy lubisz moja droga?
-Spotkania, spotkania!
-Spójrz jaka pogoda!
-W sam raz do kochania! Porwałeś mnie podstępnie...
-Ze snu Cię zbudziłem?
-Jak to zrobiłeś?
-Naraz sieć zarzuciłem.

Rzucałem sieci z małej tratwy,
Na której płynąłem tam w niebie.
Wracałem do domu, a powrót nie był łatwy
Wracałem do domu bez Ciebie.
Dziś cały statek mam,
Lecz pływam już nie tak wysoko,
Wpływam do porty zawsze sam,
Wpływam sam, przywykło oko.
Zaczekam na przypływ, a gdy już
Odpłynę chyba bez pożegnania,
Stanę za sterem na wypadek burz,
Odpłynę szybko, nie słysząc wołania.
A gdy już przepłynę morze
I zobaczę portu puste dłonie,
Zwinę swe żagle i do snu się ułożę,
Zatrzymam statek, niech statek tonie.

Gdzież jest miłość, zaczajona, ukryta za mgłą,
Porwać ją!