Siedząc na schodach betonowych
i za oparcie mając beton,
owinięty ciepłym szalem -
nie drżę wcale.

Mając z okna widok szary,
za plecami poręcz,
owinięty jak woalem -
nie drżę wcale.

Wciąż uparcie śledząc ptaki,
obserwując niebo,
snując ich powietrzne szlaki
i patrząc na drzewo;
mając głowę pełną treści,
odblaskowych myśli,
owinięty ciepłym szalem -
nie drżę wcale.

Czasem słyszę stukot windy,
czasem krzyk wypryśnie;
w dole woda kapie głośno
i słońce zabłyśnie.

Betonowe schody smutku
coraz bardziej uwierają,
coraz silniej przeszkadzają,
intensywniej uciskają.

Wstaję więc i schodzę na dół,
widząc ciągle pejzaż szary;
za plecami mając ścianę –
nie drżę wcale.