Tyle miał nam dać, że aż brakło tchu
Nasz świat, nasz brat, nasz król
A za oknem szadź, popłuczyny snu
I strach, i krach, i ból

Gdy nadzieje w pył
Jak skrzydełk ćmy starte...
Czy wystarczy sił
By odegnać łzy żartem...

Człowiek, człowiek
To brzmi dumnie
Gdy w trumnie leż nim
Lecz nim miniesz
I w trzcinie człowiek
Numer buta, marszruta, imię
Lwem nie będziesz
Choćbyś z diabłem
Był w zmowie wolny
Ale klatkę masz w sobie
W sercu, w duszy, w głowie
I słowie człowiek.

Dzieci poszły precz, starzy idą w piach
I bum, i czas się bać
Życie ładna rzecz, a najbardziej w snach,
Więc grunt to mieć gdzie spać

Myśli naszych kruk
Przy niebieskim siadł tronie...
Jeśli nie daj Bóg
Boga nie ma tam to koniec...

Człowiek, człowiek...