Góralu, czy ci nie żal
Odchodzić od stron ojczystych,
Świerkowych lasów i hal
I tych potoków srebrzystych?

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!

A góral na góry spoziera
I łzy rękawem ociera,
Bo góry porzucić trzeba,
Dla chleba, panie dla chleba.

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!

Góralu, wróć się do hal,
W chatach zostali ojcowie;
Gdy pójdziesz od nich hen w dal
Cóż z nimi będzie, kto powie?

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!

A góral jak dziecko płacze:
Może już ich nie zobaczę;
I starych porzucić trzeba,
Dla chleba, panie, dla chleba.

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!

Góralu, żal mi cię, żal!
I poszedł z grabkami, z kosą,
I poszedł z gór swoich w dal,
W guńce starganej szedł boso.

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!

Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!