Popękana na nim zbroja
I zadano wiele ran
Ledwie miecza pół
W mdlejącej trzyma dłoni
Kurz kolory skrył
A z proporca tylko strzęp
Swym łopotem krzyczy
Że nie złożył broni

Wkoło wrogi tłum
Zwartym kręgiem szedł
I szyderstwem ciskał
W dumę tego turnia
Tarcza pękła już
U stóp leży w prochu hełm
Tylko oczu blask
Od ciosów go odsłania


A iść przecież miał
W zupełnie inną stronę
I marzenia dłonią gładzić
Zamiast gniew
Taki dziwny świat
Ciągle wkoło tylko zew
A mu wciąż w pół drogi
Tej nie określonej


Zobaczyłam raz wyraźnie
Jak ucieka moje dno,
A ja razem z nim
Zapadam się w otchłanie
Kłamstwa zew i brud
Strachem jest wolności głód
Ludzie prawi pozostają nieznani


A iść…