Noszę w sobie obraz wypalonej dziewczyny,
Papieros spalający się na mojej piersi.
Ułożyłem wiersz, by opisać jej świat.
I wystawiłem na próbę naszą przyjaźń.
Późną nocą, na czworakach,
Obserwowała mnie, całowała podłogę.
Co stało się z tym zdjęciem?

Żegnaj, wypalona dziewczyno.
Zakazany płatku śniegu.
Wystrzegaj się tego udręczonego świata,
Uważaj na trzęsienia ziemi.
Żegnajcie otwarte rany,
Popsute semafory.
Będzie nam jej brakować.
Będzie nam brakować jej widoku.

Czasami coś zanika,
Sami to niszczymy
W obawie przed dorastaniem.
Czasami coś zanika,
Sami to zabijamy
W obawie przed dorastaniem.

Żegnaj, wypalona dziewczyno.
Anielska osobliwości.
Wystrzegaj się tego udręczonego świata,
Kontroluj wdech.
Żegnajcie otwarte rany,
Żegnajcie i co więcej,
Będzie nam jej brakować.
Będzie nam brakować jej widoku.

Czekasz.
Chociaż się staramy,
Wszystko przepadło.

Nie mogę zatrzymać dorastania.