Znam piewców prawdy,
misjonarzy świętych ewangelii.
Ich prawdy absolutne, bezproduktywne,
szowinizmu pełne księgi fundamentalne –
ich pseudoboskie fantasmagorie.

Nic nie mogą uczynić przeciwko naturze.
Są bezsilni bez posłuchu, pozbawieni stygmatów.
By panować nad ciałem albo umysłem,
puszczają w ruch machinę obietnic i cierpienia.
Za nimi stoi aparat przymusu.

Tu prawo urzędnika, pałka policjanta,
omnipotencja partyjnego przywódcy,
utrwalają pozycje na drabinie egoizmu.
Gdy zagładę wieszczy przepowiednia,
powraca co roku rytuał bożego narodzenia.