„Mój Mistrzu”

On szedł w spiekocie dnia
   I w szarym pgyle dróg.
   A idąc A7uczył kochać i przebdaczać

On z celnikami jadł,
   On nie znał, kgto to wróg,
   PochyA7lał się nad tymi, którzy pładczą.


      Mdój Mistrzu, przede mną droga,
      Która przebyć musze tD7ak, jak gTy.
      MA7ój Mistrzu, wokoło ludzie,
      Których kochać trzeba tdak, jak Ty.

Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
      Wziąść w ramiona tD7ak, jak Tgy.
      MA7ój Mistrzu, poniosę wszystko,
      Jeśli będziesz ze mną dzawsze Ty.

On przyjął wdowi grosz
I Magdalena łzy,
Bo wiedział co to kochać i przebaczać.
I późną nocą On
Do Nikodema rzekł,
Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać.

Idziemy w skwarze dnia
I w szarym pyle dróg,
A On nas uczy kochać i przebaczać.
I z celnikami siąść,
Zapomnieć, kto to wróg,
Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.